Varoşların en çok karnı aç,yürekleri değil
Şah damarlarından emziriyorlar hayatı
Cennet en büyük ütopya
Büyüdükçe yürekleri
Ne yazık ki küçülmüyor mideleri
Kemikleşen bir hırçın
Çatırdayan sesleri var dişlerinde
Ha kırıldım ha kırılacağım
Diyarlar,insanlığımızdan
Aşk onları çimdiklemeyeli asırlar olmuş neredeyse
Recm edilmiş sevdaya dâir içlerinde ne varsa
Düşlerinin en mavi yerlerinden kırılıyorlar
Susuyorlar
Sustukça ağıtlar yuvarlanır içlerinden
Çaresizlik pis bir nefes gibi taşıyor ciğerlerinden
Hayata tutunamıyorlar şiirler kadar
Kapkara yarınlar keser bakışlarını
Tuzları ve unları hiçbir zaman kurmaz
Bütün olumsuz faturalar feleğe kesilir
Ve yalnız yaşanır kendi uçurumunda
Gazete yaprağı yanmasındadır mutlulukları;kısacık…
İşte budur varoşlarda hayat