İktidarlar savunma savaşları için halktan yardım istediğinde, halklar koşarlar. Saldırı savaşlarına destek, ülke zenginleri ve belli bir zümreden gelir.
Savaşların iki temel karakteri budur. Ya saldırıyorsundur, ya savunmadasındır. Savunma kutsaldır, saldırı düşmancadır.
Siyasi iktidar PKK ile savaştığında,halkın desteğini alırken, saldırganlık içeren Suriye tavrı ise, hiçbir zaman halktan destek görmedi. Hatta kendi mezhepçi tabanından bile…
Rus uçağının düşürülmesinin, vatan savunması ile hiçbir alakası yoktu. Ruslardan bize bir tehdit yoktu.
Ancak Rusların Suriye’deki varlığı, AKP’nin emperyal emellerine karşı bir darbe oldu. Dolayısıyla bir saldırganlık içeriyordu.
Amerika ve İsrail’den başka dostumuzun olmaması, dış siyasetimizin ne denli yanlış olduğunu gösteriyor.
Dış siyaset iç siyasetten çıkar. Diş siyaset iç siyasetin devamıdır.
Mevcut siyasetlerin ne derece yanlış olduğuna, ister iç siyasetten bakın ister dıştan…
İçerdeki bölünmüşlük, dışarıdaki yalnızlığı üretiyor.
Diyeceksiniz ki Amerika ve İsrail bize yeter. Bunu iç siyasete tercüme ettiğinizde, ülke zenginleri ve belli bir zümre bize yeter. Anlamındadır.
Ancak iç siyasette bölünmüşlük, dengesizliği ve yönetilememeyi birlikte getirir.
Bu gün içinde yaşadığımız süreç tam da budur.
İç birliğimizi yeniden tesis etmeden, komşularımız ile dostluk ve ticaret köprülerini kuramayız.
Dışarıdan bakan bir komşu ülke vatandaşı, Türkiye’yi “Amerika olarak” görmektedir. Dışarıdan Amerika ve İsrail dostu olarak görünmek, Amerika’nın işlediği tüm insanlık suçlarını sahiplenmek anlamındadır.
Dış siyasetin iç siyaset olduğunu anlamaya yardımcı olan en belirgin örnek Amerika’dır.
ABD, tüm iç siyaseti ve dış siyaseti, %1’in ihtiyacına göre düzenlenir.
İç siyaset milli bir siyaset ise, dış siyaset milli olmak zorundadır.
İç siyaset (özür dilerim) bom b.ksa, dış siyasetin güllük gülistanlık değildir.
İçerde millilik yoksa dışarda milli siyaset beklenemez.
Suriye’den silahla çıkar elde etme siyaseti, hiçbir zaman milli bir siyaset değildi. Emperyal bir siyasetti.
Milli siyaset yerine emperyalist siyaset gütmek, emperyalist bir güce ulaşmakla mümkündür.
Emperyalist ülkelerden silah alarak emperyalist siyaset olmaz. Onların silahlarıyla onlara karşı savaşamazsın.
Elbette emperyalist ülke olmanın tek şartı silah değildir. Para basıp, para satmak emperyalist güce ulaşmanın temel şartıdır.
Bizim başka ülkelere LİRA satmak için daha çok fırın ekmek yememiz gerek.
Milli siyaset ile emperyal siyaseti ayıran bu temel unsurları görmeden, emperyalist bir ülke gibi davranırsan, “şuraya bir duvar ör” derler. İşin biter.