Varoşların en çok karnı aç,yürekleri değil

Şah damarlarından emziriyorlar hayatı

Cennet en büyük ütopya

Büyüdükçe yürekleri

Ne yazık ki küçülmüyor mideleri

Kemikleşen bir hırçın

Çatırdayan sesleri var dişlerinde

Ha kırıldım ha kırılacağım

Diyarlar,insanlığımızdan

Aşk onları çimdiklemeyeli asırlar olmuş neredeyse

Recm edilmiş sevdaya dâir içlerinde ne varsa

Düşlerinin en mavi yerlerinden kırılıyorlar

Susuyorlar

Sustukça ağıtlar yuvarlanır içlerinden

Çaresizlik pis bir nefes gibi taşıyor ciğerlerinden

Hayata tutunamıyorlar şiirler kadar

Kapkara yarınlar keser bakışlarını

Tuzları ve unları hiçbir zaman kurmaz

Bütün olumsuz faturalar feleğe kesilir

Ve yalnız yaşanır kendi uçurumunda

Gazete yaprağı yanmasındadır mutlulukları;kısacık…

İşte budur varoşlarda hayat