Toplumsal eşitsizliğin ürettiği, bir bedelin olduğunu hepimiz biliriz, ama yok sayarak hayat yaşarız. Oysa eşitsizlik, yönetilmesi en zor işlerden birisidir.

Hayatın zorlaşmasının da ekonominin gittikçe içinden çıkılmaz hale gelmesinin de tek sebebi vardır. Gelir dağılımı düzeyi ve eşitsizliğin açlıkla eşit hale gelmesi, iktidar ve halk arasında ki gerilimi artırdı.

İktidar yanlılarının, kendi aralarında ortaya çıkan gerilimler bile, bu temel eştsizliğin iktidara yansımasıdır.

Ucuz ekmek, kuyruğu, elma kuyruğu, karnabahar, iş arayanlar kuyruğu keyfinden oluşmadı. Toplumsal eşitsizliğin sonuçları olacaktı. Oldu.

Borçlar, işsizlik, pahalılık, ayırımcılık, kin ve nefretin elbet bir sonucu olacaktı. Oldu.

İktidar içeride, eşitsizlikten kaynaklanan gerilimi, dış düşman yaratarak atlatamayacağını anladı.

Şimdi iç düşman yaratma operasyonuna, hız vermiş gibi görünüyor.

İç düşman yaratmanın sadece siyasal söylem ve simgesel şiddet ile olmayacağının farkına vardılar.

Yaratıkları eşitsizliğin kin, nefret ve servet sınıfına yakınlıklarından kaynaklandığı hesaba katıp, buna göre çözüm arasalardı, şiddete ihtiyaçları belki olmazdı.

Ama yükselen halk muhalefetine, şiddetten başka çareleri kalmadı. Ve şiddete, kendilerince, DÖNEK diye tanımladıklarından başladılar.

Kinin ve nefretin idealize edilmesinin, eşitsizliğin üzerinin örtülmesine yetmediği anlaşılmaktadır.

Araç ve amacın birbirine karışması kime karşı şiddet kullanılacağının da belirsizleşmesini beraberinde getirdi.

Şiddeti uygulayacak ortada bir işçi sınıfı örgütü de olmayınca, şiddeti doğrudan entelektüel azınlığa uygulayarak, yükselen halk muhalefetini durdurmayı düşünüyorlar.

Şimdilik hedeflerinin noktasal aydınlar olacağını söyleyebiliriz.

Olur mu olmaz mı bilinmez ama kendilerince, büyük bir halk hareketinden korktukları, giriştikleri operasyonlardan belli oluyor.

Şiddetin kötü bir karakteri vardır. Şiddet karşı şiddeti de üretir.

İnşallah, taraflar şiddeti, siyasetin bir bicimi olarak kullanmanın, ülkeye bir yarar sağlamayacağını bilirler.