Ceketimin üzerindeki parmak izin,ıIssızlığımdan geçip İçimdeki  şairi uyandırmak için var.Uzun geceler boyu uykusuz voltalarken odamın ıssızlığında, dirençli ve yalnız bir hayatın yansımasını, gömüldüğüm anılarımdan çekip, çıkartmak… Yorgun düşmüş bir pencerenin tozlu görüntüsüne eğilip, elimi siper ederek yüzüme, arka tarafa, geçmişe, geçmişime bakmak istiyorum. Kaşla göz arasında ezip geçiverdi beni hüzünlü bakışların. Bütün ampulleri patır patır patladı arka sokak lambalarımın. Ortaya döküverdin benimle ilgili duygularını. Neye uğradığımı anlayamadım. Şaşırdım. Kızardım. Kekeledim. Aklımın saati durdu. Sessizliğim beni endişelendirdi. Ürküp, bir anda çekiverdim kendimi seyrettiğim tozlu pencere camından. Kalbim nasıl da çarpıyor; sanki yerinden fırlayacakmış gibi… lavaboya gidip, suları çarpa çarpa vurdum yüzüme,kendime gelmek için… derin nefesler eşliğinde dönüp odama , bıraktım kendime kanepenin bir ucuna. Bir nefes: hımmm… derin bir nefes daha : hımmmmmmm… Yokluğunu hissediyorum. Yokluğun en derin uykularımı bile bölüyor artık. Derinde üzüyor sensizlik. Keşke şartlar başka türlü olsaydı. Kalbimin atışı gibi, aldığım nefes gibi bende, içimde, dışımda her şeyim de olsan. Gülüşünü hiç unutmadım. Sımsıcak bakışlarını da… Unutacağımı da sanmıyorum, çünkü içimde, kanımdasın artık.