Kimi insan, bilerek, isteyerek yalnızlığı tercih eder; kimi insan da istemediği halde yalnızlaşır.

Yalnızlık, Allah’a mahsustur!

İnsan, toplumsal bir varlıktır.

Toplum olmadan yaşayamaz.

İsteyerek ya da istem dışı yalnızlaşmak; ne sebeple olursa olsun normal bir durum değildir.

İnsanda ciddi psikolojik travma ve ruhsal çöküntü meydana getirir.

İnsan neden yalnızlaşır?

Toplumun genel geçer değerlerini, davranış şeklini, düşünce tarzını, yaşam biçimini, kafa yapısını, dünya görüşünü, siyasal bakış açısını, siyasal tercihini benimsemeyenler, toplumdan dışlanırlar; dolayısı ile yalnızlığa mahkûm olurlar…

İnsanın, toplumdan uzaklaşması…

Toplumun, insandan uzaklaşması…

Sarmal bir durum söz konusudur.

Okuyan, bilen, sorgulayan, bilge insan; toplundan farklı düşünür ve farklı yaşar.

Değişmeyen tek şey değişimdir.

Her şey değişir, dönüşür.

Değişen, dönüşen insan, istese de topluma uyum sağlayamaz.

“Yalnızlık” kaçınılmaz olur.

Okumanın, araştırmanın, sorgulamanın, bilmenin, bilge olmanın karşılığı, bir ödül değil bir cezadır.

Yalnızlaşmak, insani değildir.

Toplumlarda; okuyan, araştıran, sorgulayan insan yaratmak en büyük amaçtır.

Ülke kaynakları; okuyan, araştıran, sorgulayan insanlar için harcanır.

Amaç; gelişmek, kalkınmak, uygar ve güçlü bir devlet olmaktır.

Mutlak bir doğru yoktur.

Doğru değişkendir.

Bakış açısı ile ilgilidir.

Çok kitap oku…

Bilginin peşine düş…

Bilge ol…

Sor, sorgula; bilgileri olduğu gibi kabul etme, düşün…

İdeal tip…

İyi de toplum!

Farklı düşünmek, farklı yaşamak, farklı şeylere inanmak, farklı bir yaşam tarzı…

Sonuç yalnız insan!

Ne demiştik, insan toplumsal bir varlıktır.

Toplumun içinde var olur…

Toplumun içinde var olan, ama toplumla hiçbir bağı olmayan, o kadar çok insan var ki; idealize edilen insan olayım derken, toplumun ötekisi oluvermek...

Kalabalığın içinde yapayalnız kalakalmak…

İlginç değil mi?

Bir fanusun içinde yaşar gibi…

Korkunç bir durum!

İnsan için bir eziyet, işkence…

Ne garip değil mi?

Bilgili, birikimli, yaratıcı, uygar, üretken bir insan olmak için çalış, çabala, yıllarını ver; zaman içinde idealize edilen insan olduğunda, yalnızlığa mahkûm ol.

Ve ömür boyu bu cezayı çek!  

 Ne acı değil mi?

Yalnızlaşmak!